Dans: Fontys Dance Academy Tilburg & Koninklijk Conservatorium Antwerpen

"Een dansvoorstelling is niet altijd saai!"

Op zaterdag 27 april was het de dag van de dans. Aangezien ik in Turnhout woon dicht bij het cultuurhuis De Warande, moest ik die dag toch ook iets van dans gaan bewonderen. Ik heb dan gekozen voor de voorstelling van de studenten uit de Fontys Dance Academy in Tilburg die samen gewerkt hebben met de studenten uit het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. 

De voorstelling begon om kwart overacht in de avond, maar om half acht waren weal welkom om te luisteren naar Nienke Reehorts, de docente dans aan het conservatorium in Antwerpen, en Ulrika Kinn Svensson, de docente aan de Fontys Dance Academy. Zij kwamen zichzelf even voorstellen en uiteraard ook wat extra uitleg geven over de voorstelling van de avond.

Sidi Larbi Cherkaoui, de choreograaf, heeft dit seizoen het dansprogramma van de Warande onder zijn vleugels genomen. Larbi vroeg aan de Fontys Dance Academy in Tilburg om samen met het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen een dubbelprogrammaop poten te zetten. Hij wilde dan uiteraard ook dat ze gingen werken met zijn eigen werk en met het werk van Wim Vandekeybus, een Belgische choreograaf die hij dikwijls als inspiratiebron gebruikt. 

De studenten van het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen hebben zich laten inspireren door ‘In Spite of Whishing and Wanting’ van Wim Vandekeybus. Nienke Reehorts heeft voor de voorstelling uitgelegd dat de dansers zich in een fantastisch universum bevinden en zich bewegen tussen hun dromen en de werkelijkheid. 

Er kwam ook een scène in voor dat de dansers hun partner moesten vinden door middel van een in twee gesneden sinaasappel. Deze waren zo gesneden dat er telkens maar één juiste match was. 

Ook was er een scène met dansers die probeerden een veer in de lucht te houden. 

Het was een prachtig stuk waarin ik de dromerige en fantastische wereld waarin de dansers zich bevonden, kon aanvoelen. Het partnerwerk was ook zo spectaculair dat het zeker een staande ovatie verdiende.

Het is een dubbelprogramma, dus het is niet zo dat de dansers uit Nederland en België samen op het podium staan. Ze werken allebei rond dezelfde thematiek en brengen elk hun eigen deel. 

De studenten van het Fontys Dance Academy uit Tilburg brachten een vorm van mozaïek, zoals Ulrika Kinn Svensson het noemde, gebasseerd op de levende en levenloze elementen van de woestijn. Het gaat ook over de geest van samenhorigheid en vriendschap. De dansers tonen dat je zonder steun van anderen in een droge werleld niet ver komt. 

Ook het deel van de Nederlandse dansers was prachtig om naar te kijken. Ik vond wel dat bij het deel van de Belgische dansers er meer humor in zat en dat maakt het geheel wat luchtiger, waardoor ik er met veel plezier naar keek. De Nederlandse dans was dan iets serieuzer, dat hoorde je ook aan de muziek die iets soberder was, maar het was uiteraard ook heel mooi om naar te kijken.

Ik geef zelfs toe dat ik opnieuwdanskriebels kreeg en zin had om mijn dansschoenen weer uit de kast te halen.