Theater: 'Ruimte'

Theater vanuit je eigen zetel...

Helaas kunnen we nu in deze tijden niet meer genieten van cultuur of toch niet van cultuur buiten ons huis. We zijn verplicht om binnen te blijven en bijvoorbeeld theater vanuit onze eigen zetel te bewonderen. Aangezien het vanuit onze eigen zetel is, wil dat dus ook zeggen dat je theater online moet gaan zoeken. Zo ben ik terecht gekomen op de website van Podium Aan Huis. Het is een website waarop je verschillende voorstellingen van opera, concerten, dansvoorstellingen, theater… kan zien. Uiteraard zijn deze voorstellingen opgenomen toen de regels van Corona nog niet vastgelegd waren.

Ik heb mij dus op een namiddag, tussen mijn stapels schoolwerk door, in mijn zetel gezet en heb een toneelstuk van Marth de Kinder gekeken genaamd Ruimte. Aangezien de productie HET GEVOLG was, was ik nog extra benieuwd naar de voorstelling, want de productie bevindt zich in hartje Turnhout, toevallig ook mijn woonplaats.

In de uitleg van het toneelstuk staat er dat Ruimte een circusproject is, maar dat vind ik nogal hoog gegrepen. Er komt inderdaad een trapezium aan bod en op een gegeven moment maken ze samen wel een soort van trap van hun lichamen, maar dat is het dan ook. Ik vind persoonlijk niet dat je het echt kan vergelijken met circus, wel met ruimtegebruik zoals hun titel al aangaf.

Marth gaat te werk met jonge vluchtelingen. Ze vertrekt vanuit de persoonlijke ervaringen en inzichten van de jongeren met haar voorstelling en dit blijft ook de rode draad gedurende heel het toneel.

Ik heb zelf jaren bij Kaaiman, een toneelvereniging in Turnhout, gezeten en wij werkten eigenlijk altijd met ruimte. Ik merk dus ook aan mezelf dat ik daardoor met een kritische blik naar deze voorstelling heb gekeken. 

Eerst en vooral wil ik meegeven dat mijn ‘kritiek’ waarschijnlijk ook mee beïvloed zal zijn door het feit dat ik de voorstelling niet echt heb bijgewoond. Vanuit je zetel naar theater kijken of effectief in de zaal zitten, is toch een heel andere beleving. 

Wat ik minder goed vond aan deze voorstelling is dat ze met te veel op een niet zo heel groot podium stonden. Op sommmige momenten zorgde dat voor wat chaos en wist ik niet goed waar ik naar moest kijken. Ook zou ik niet met lange teksten gewerkt hebben. Je kan een boodschap ook krachtig overbrengen door gewoon een woord te zeggen of enkel een zin in plaats van een hele tekst. In dit geval had ik dat gedaan omdat je werkt met jongeren van een andere afkomst en als je op een podium spreekt voor een publiek is articulatie enorm belangrijk. Dit miste ik bij sommige spelers, net doordat ze het Nederlands nog niet zo goed onder de knie hebben waardoor de articulatie door hun onzekerheid wat wegviel.

Op sommige momenten vroeg ik me ook af waar ze nu precies naartoe wilden met hun verschillende verhalen. Het was een mix van ervaringen van de jongeren, maar het was voor mij niet uitgediept genoeg waardoor het inleven moeilijker werd en ik denk dat dit ook kwam doordat ze met te veel waren. 

Zoals ik al eerder vertelde, is een theater thuis niet hetzelfde als in het echt. Wie weet als ik dit stuk zie in een theaterzaal dat ik het dan wel beter vind. Ik vind het in ieder geval wel een leuk concept om met jonge vluchtelingen te werken en ze zo hun verhaal op een creatieve manier te laten ‘vertellen’.

Wie weet dat, moest deze voorstelling zich nog eens herhalen, ik ze toch een tweede kans geef, maar dan uiteraard wel in een cultuur- of theaterhuis.